W 1870 roku, pierwsze staffordshire bulteriery przybyły do USA wraz z pierwszymi angielskimi osadnikami i uzyskały nazwę amerykańskich staffordshire  terrierów Dawno, dawno temu, pewnego letniego wieczora... Na jedną z głównych ulic naszej stolicy, wjechał, z piskiem zatrzymując się  na chodniku czarny samochód. Wysiadło z niego trzech młodych mężczyzn  obwieszonych złotem, towarzyszył im potężnie zbudowany, przypominający amstafa, pies. Nagle ulica opustoszała, przechodnie znikli. Po kilkuminutowym spacerze "towarzystwo" wsiadło do auta i odjechało. Określenie "pies przypominający amstaffa", użyte zostało nie bez przyczyny. Nad wyraz często spotykamy się z psami "amstafopodobnymi", są to agresywne, nie spełniające kryteriów hodowlanych, zwłaszcza pod względem charakteru zwierzęta. Czy wobec takich historii  jak ta, czy jej podobnych, można wysnuć wniosek, że w naturze amstaffa kryje się jakaś demoniczna natura, budząca strach wśród ludzi i dowartościowująca kultury prymitywne?  Przykład jaki tu opisałem i te mu podobne, mogły by świadczyć że tak, ale każdy medal ma dwie strony i ten przypadek nie jest wyjątkiem od tej reguły. Powszechnym zjawiskiem są amstaffy, które żyją w symbiozie z ludźmi i zwierzętami, ba nawet śpią razem z panem w łóżku, lub z jego dziećmi. Amstaff powinien robić wrażenie psa o dużej sile w stosunku do swojego ciężaru i wzrostu. Pies mocny, umięśniony, a zarazem zwinny i elegancki w ruchach, czujny na sygnały otoczenia. Powinien być zwarty, o niezbyt długich kończynach, nie podkasany, oraz bardzo odważny. Głowa średniej długości, dobrze wysklepiona. Czaszka szeroka, z wyraźnie widocznymi mięśniami policzkowymi. Uszy osadzone wysoko. Ramiona muszą być silne i umięśnione. Sierść powinna być krótka, przylegająca, twarda w dotyku i lśniąca. Dopuszczalne są wszystkie typy umaszczenia, jednolite, kolorowe i łaciate. Ciężar powinien być proporcjonalny do wzrostu. Najwłaściwsza wysokość w kłębie to: pies 46 - 48 cm., suka 43 - 46 cm. (źródło: hodowla " Piękny Umysł")